بعد سنة تدوين

!النهاردة المدونة دى تمت سنة

حاسة انى بقالى عمر طويييل باكتب. فى الأول كان كل همى انى اكتب قصص قصيرة بقى ماحصلتش أو شعر ينزل الدموع أنهار. شوية و قلت...طب ما اتكلم مع الناس بطريقة مباشرة زى ماباكلم أصحابى يعنى...ليه العقد؟

حاولت انى ابقى مع باقى المدونات على الخط الى حد ما...اقول ر أيى فى شوية مصايب من اللى حصلت, عشان مايبقاش الموضوع كله مواقف أو أفكار شخصية لواحدة -فى النهاية- قليلين اللى عارفينها

مش راضية عن كل اللى كتبته, لكن مش حاشيله لانه برضو حتة منى, جزء من شخصيتى سواء اقتنعت بيه أو لأ, لو جزء من شخصيتى مش راضية عنه ازاى حاقدر اغيره من غير ما يبقى متجسد قدامى فى التدوينات؟

غير عدم الرضا, طب و الندم؟بصراحة, ندمانة انى عرفت نفسى لأصحابى...يعنى أصحابى عارفين ان انا نهى و عارفين مين هى نهى, كانت النتيجة انى مش قايلة تفاصيل كتير و جزء كبير من حقيقتى حاجباها عنكوا عشان خايفة من الانتقاد...خايفة اصحابى يستغربونى أو يحسوا انى مش باحكى كل حاجة, لكن يا لأصحابى اعذرونى, انتوا مهما كنتوا جزء من المجتمع اللى مش حايسمح انى افضفض بحرية و حاتقولوا لى ازاى...و ليه و عيب و حرام. ساعات

الواحد كل اللى بيبقى عايزه انه يتسمع. يتسمع بس

بطبيعة الحال أنا ماكنتش باكتب بس, انا منت متابعة مدونات كتييير, المدونات أبسط حاجة ممكن أقولها انها فتحت عينى على اللى بيجرا,ماكنتش قطة مغمضة, بس عرفت الطبقة المثقفة و "شبه المثقفة" فى مصر بتفكر ازاى عن حق, لأنهم بيعبروا عن رأيهم من غير خوف, ماحدش عارف مين اللى قاعد ورا الشاشة بيكتب, و انطباعى؟ لسه فى أمل! لسه فى ناس عاشقة لمصروعايزة تصلح...مش قاعدين يقولوا مفيش فايدة و خلصت الحكاية

اتعلمت انى ابقى فكرى متفتح أو متقبلة للآخر, ان مصر فيها ملحدين و مثليين و يمينيين , و ان احنا لو مش متقبلينهم, على الأقل ماندخلش نشتم فى مدوناتهم من غير حوار, ده غير انى اصلا بدأت أفهم المثليين و أتقبلهم و نفسى نبطل نعلق لبعض المشانق

خطط مستقبلية؟

أكتب أكتر شوية... كتير بابقى عايزة أكتب عن موضوع معين بس بافكر ازاى يطلع من غير و لا غلطة ( أصل أنا مثالية شوية)و فى النهاية مابيطلعش خالص!

!أعمل مدونة جديدة ماحدش يعرفنى فيها و ابعبر بجد